Parwowiroza u psów

Choroba określana parwowirozą lub „tyfusem psim” to wyjątkowo trudne schorzenie, szczególnie doskwierające szczeniętom, choć sporadycznie występuje także u psów dorosłych. Wszyscy wielbiciele psów, powinni jednak zapoznać się z tym, jak wyglądają początkowe objawy oraz sposoby leczenia parwowirozy, żeby chronić przed nim swoje pupile.

Czym charakteryzuje się parwowiroza?
 

Parwowirozę wywołuje parwowirus. W większości przypadków, zachorowanie wiąże się z bliskim kontaktem dwóch osobników – zdrowego z chorym. Zdarzają się jednak wypadki, gdy choroba rozwija się przez wcześniejszy  kontakt pośredni, gdy właściciel pupila przynosi wirusy do mieszkania na butach, spodniach, a nawet dłoniach i nogach. Wirus parwowirozy pojawia się przede wszystkim w jelitach, powodując niszczenie kosmaków, a u szczeniaków może także niszczyć mięsień sercowy. Organizm wydala komórki wirusowe przez wszystkie możliwe wydzieliny, a więc kał, mocz, ślinę i wymiociny. Wydaje się, że to właśnie dlatego, parwowiroza jest tak powszechna u zwierząt – po prostu bardzo łatwo się ją przenosi.

O czym powinno się jeszcze pamiętać?
 

Parwowiroza występuje głównie u szczeniąt, w szczególności gdy są tak młode, że nie wykonywano im jeszcze szczepień lub ich profilaktykę szczenięcą zaniedbano. Chodzi raczej zatem o zakażenia, jakie dotknęły naszych pupili przed szczepieniami. Wyróżnia się dwie formy schorzenia: jelitową oraz sercową. Sercowa odmiana, atakująca mięsień sercowy, o czym wcześniej wspomniano, objawia się niezwykle rzadko. Dotyka wyłącznie małych piesków, jest bardzo trudna do zdiagnozowania i postępuje nadzwyczaj szybko, przez co szczeniaki najczęściej umierają. O wiele bardziej rozpoznawalne okazują się objawy formy jelitowej. Najczęściej, pierwszym objawem okazuje się spadek łaknienia i inne objawy układu pokarmowego, a więc wymioty i biegunka. Choć na początku są nieintensywne, to z każdą godziną dolegliwości będą się nasilać – kał będzie wydzielał nieprzyjemny, odrzucający zapach, zwłaszcza jeśli pojawi się w nim krew. Powyższe objawy stanowią dla szczenięcia śmiertelne zagrożenie.